Moved Permanently

2000 yılından beri yolumu hep Atatürk Parkı’ndan geçiririm.
Orası bizim ikinci evimiz gibiydi. Çünkü Yumoş ve Minik parkta sosyalleşiyorlardı. 
Burada anılar biriktirip, dostluklar edindik.
Günlerden bir gün.
Geçmiş bir zaman, yıl 2003 veya 2004...
Atatürk Parkı’nın bir bölümünde spor yapılan yerde, elinde puseti olan genç bir kadın, oldukça zayıf bakımlı ve güzel bir kadın. Belli ki yeni evli.
Beyaz tenli, orta boylu ve oldukça güzel. Adı Şerife... ­Kardeşim Zeynel’de yanımda...
Dostluk gelişince telefonlar alınıp verildi.
Pusetin içinde bir çocuk vardı, bir veya iki yaşlarında.
Uyuyordu.
Eşinin Amerikalı olduğunu söylemişti.
***
Yıllar yılları kovaladı. Birgün telefonum çaldı.
“Zeynel sen misin dedi?”
“Ben ablasıyım” dedim.
Sesinden tanımıştım.

Daha önce Kurtuluş Mahallesi Ahmet Özel Türkay Camii’nin karşısında oturuyordum. Yıllar sonra Amerikan sokağına gelmiştim. 
Evlerine gittim. 
Gitmez olaydım.
Güzellik uğruna diyet yapmış, hani şu manken hastalığı olan... Manken hastalığına yakalanmış, boyundan aşağısı tutmuyordu ve erimiş, yatağında öylece bana baktı.
Çok ama çok üzüldüm.
Sohbet ettik. O pusetteki çocuk 12 yaşlarında çok güzel, alımlı genç bir kız olma yolunda ilerliyordu. Eğitimine devam ediyordu.
***
Pusetteki o kız çocuğu Rose Morris artık sık sık bana uğruyor Karakızm Yumoş’u alıyordu. 
Ares hayatıma girince Rose bu defa Ares’i sadece alıyordu. Ares Rose’ya tutkundu, çok seviyordu. İlk hediyesini Rose’dan almıştı.
Ares ayıcığını çok seviyordu, onunla oynuyordu. Şimdi evde üç dört tane ayıcığı oldu.
Rose Morris artık genç bir kız.
İletişim fakültesini bitirdi.
Çok güzel, bir seksene yakın boyu var.  Şimdilerde 23 yaşlarında. Bir özelliği hayvanları aşırı sevmesi.
Hiçbirini ayırt etmeden, kuş familaysından hepsini, nerede bir güvercin hasta olsa hemen veterinere koşturuyor. Karga beslemişliği bile var. Dayısının kahve tonlarında pekines köpeği Bıdık vardı. Sahibinden başkası dokunamıyordu. Onu hemen hergün ya anneannesinin kucağında, veya Rose parka çıkarıyordu. Artık ona Rose bakıyordu. Onunla bütünleşmişti, sabah akşam çişe çıkarıyordu. Evlerine sokak köpeğini bile aldı.

Nerede hasta, düşkün, yardıma muhtaç bir sokak canı varsa, hemen koşturuyordu.
Öyle aman aman bir parası da yoktu.

Henüz iş bulamamıştı.
Bıdık onun her şeyiydi.
Çok sevdiği anneannesini kaybetti. 
Bıdık biraz da benim Minik’e çok benziyordu. Sevmek istiyordum ama hırlıyordu. 1.1.2013 doğumluydu. 
Son yıllarda gördüğümde pekineslerde olan erime, ondada başlamıştı. Bıdık hastaydı. İçim eridi. pekinesler çok kötü hastalanıyordu. belki de tüm köpekler böyle hastalanıyordu. İlk sahibi dayısıydı. Dayısı çok çalıştığı için fazla ilgelenemiyordu. Bıdık’ın iki evi vardı. Ençok ta Rose’nin evlerinde kalıyordu. 
14 Aralık 2024 yılında 14 yaşında hayata veda etti.
Rose Morris bu kayıpla çok sarsıldı.
 Roza söylediğinde çok ama çok üzüldü. Bana haber ettiğinde, çok üzülüp ağladım. “Arkadaşlarına kavuştu” dedim. 
***
Her zaman parkta karşılaşıyorduk. Aresim ve Karıkızım Yumoş’umla çok iyi anlaşıyordu. 
Rose Morris şimdi bir boşlukta, hayattan keyif alamadığını, sürekli Bıdık’ı düşündüğünü söyledi. Bıdık aklından çıkmıyor ve moral seviyesi yerlerde. Yumoş, Minik ve Karakızım Yumoş’u kaybettiğim için Rose’yi en iyi ben anlayabilirdim. 
İnsan sevdiklerini kaybedince, dünyası başına yıkılmış gibi oluyor.

Hayattan koparıp alıyor... 
Duygu enkazında debeleniyor, durgun, isteksiz, insan bir evladını kaybetmiş gibi oluyor. Belkide Rose Morris kızımızın ilk kaybıydı ve hayat umarım bundan sonra ona çok iyi davranır. O çok hak ediyor. Yüreği altın gibi. Bıdık çok ama çok iyi bakıldı. Hep  sıcak kucaklarda gezdi.
Rose Morris onun annesi gibiydi. Hep sağ kolunun altında tutardı. Sevgili Bıdık, Yumoş’uma, Minik’ime ve Karakızım Yumoş’uma çok selam söyle.. Birgün hepimiz orada buluşacağız.